*Tromgeroffel*
Wat een eeuwigheid leek, was het gisteren dan eindelijk zo ver: mijn 20-weken echo.
Uiteraard wilden we op de eerste plaats weten of het gezond was, dus met gekruiste vingers, gekruiste benen en dichtgeknepen billen, zaten (nou ja, ik lag) we gespannen naar het scherm te kijken. De gynaecoloog was een grijzende man van begin 60, die na lang speuren met zijn apparaatje, een pijnlijk trage 'goed' liet horen. Het was echt: 'hmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.....................goooooooeeeeeeeed....'
Mijn man en ik zaten naar de alien-actige taferelen te staren op het scherm dat ons kind moest voorstellen, maar de man legde uit dat ons kindje in een onmogelijke positie lag, waardoor het controleren moeilijker ging dan normaal. Het lag namelijk in een volledige stuit met de rug naar boven toe, dus de gyn zat ook meerdere keren ongevraagd mijn buik doorelkaar te schudden, in de hoop dat het kindje zich om zou draaien. Maar koppig zit bij ons in de familie....
Een goede halfuur later deelde de gyn ons mee dat ons kindje volledig voldeed aan alle controlepunten en dat we ons absoluut geen zorgen hoefden te maken. En hij vroeg ons nogmaals of wij het geslacht echt wilden weten.
Ik keek mijn man aan en deze haalde alleen zijn schouders op, dus ik richtte me weer tot de gyn en zei volmondig 'JA!'
'Nou, van harte gefeliciteerd meneer en mevrouw, jullie zullen trotse ouders worden van een......jongen!'
reacties (0)